De dood. Slapen* en rusten* zijn eeuwenoude metaforen voor doodgaan. ‘Geen vierde van eene eeuw was het nog geleden, Graevestein sliep reeds den langen slaap, en wat was er van hem geworden?’ lezen we al bij Potgieter. Vondel en zijn tijdgenoten hadden het ook over de ‘ijzeren slaap’. Het beeld vinden we ook terug in andere talen.
Franse graven hebben wel eens de inscriptie ‘La Mort est un sommeil éternel’. Engelssprekenden hebben het over ‘the last sleep’. Sir Walter Scott schreef ooit: ‘Sleep the sleep that knows not breaking.’
Hoe zoet ware mij de eeuwige slaap geweest! Doch ik kon niet sterven: de kelk was nog niet tot den bodem geledigd.
H. Conscience: Romantische Werken. 1867-1879
‘Ik weet nog goed, in mijn tijd heeft een jong stel dat van huis uit geen relatie met elkaar mocht onderhouden daar zelfmoord gepleegd,’ zegt meneer De Geus. ‘Een indonesische jongen en een hollands meisje. Ze waren in eikaars armen aan de kraterrand gaan liggen. De eeuwige slaap.’
Jan Wolkers: De kus. 1977
