oven en (vandaar ook) inrichting voor lijkverbranding.
Pseudo-Latijn, afgeleid van het werkwoord ‘cremare’ (verbranden). In de tweede eeuw na Christus sprak Suetonius van ‘cremare alieujus cadaver’ (iemands lijk verbranden). Een vreemd wetenschappelijk klinkend woord moet hier verhullen dat de mens van stof is en tot stof zal wederkeren. De term crematorium werd in de negentiende eeuw bedacht om een air van plechtstatigheid te geven aan deze nieuwe faciliteiten. De ‘aula’ is de plaats waar de deelnemers aan de lijkplechtigheid samenkomen. In het Amerikaans-Engels gebruikt men voor de stoffelijke resten de benaming ‘cremains’. Dit woord is ontsproten aan de breinen van begrafenisondernemers die zich in Amerika graag eufemistisch ‘morticians’ noemen. Zie ook doorloper3.
De crematoria zijn gewoonlijk als volgt ingericht. Door een voorhal komt men in de aula, die min of meer in de vorm van een kerk is gebouwd. Daar vinden alle ceremoniën plaats.
Winkler Prins Encyclopedie. 1952, geciteerd in WNT
