Waterbouwkundig project ter beveiliging van zuidwest Nederland tegen overstromingen. Een groot deel van Nederland ligt beneden de normale hoogwaterstand; daarbij behoort vrijwel de gehele provincie Zeeland.
Duinen en dijken en enkele zeemuren dienen als hoogwaterkering.
Herhaaldelijk werden de laag gelegen landen geteisterd door overstromingen waarvan o.m. het Zeeuwse polderland meermalen de catastrofale gevolgen heeft ondervonden. Telkens werden dan sterkte en hoogte der zeedijken aangepast bij de hoogst bekende waterstand.
Na de stormvloed van 1 februari 1953, die ca. 0,50 m. a 0,70 m. hoger steeg dan tot die datum bekend was, werd opnieuw de vraag onder ogen gezien, welke eisen aan de hoogwaterkeringen moesten worden gesteld. Rekening houdend met de feiten dat nog hogere waterstanden dan die van 1 februari 1953 mogelijk zijn en dat de bodemdaling van het lage deel van Nederland t.o.v. de zeespiegel een reële zaak is, kwam de daartoe ingestelde ’Deltacommissie éénstemmig tot het oordeel dat uit een oogpunt van veiligheid, afsluiting van de zeegaten verre te verkiezen is boven versterking van de bestaande dijken. Zij achtte deze oplossing economisch en technisch uitvoerbaar.
Gezien de noodzaak om reeds op korte termijn op verschillende plaatsen maatregelen tot verhoging van de veiligheid te treffen bracht de → Deltacommissie in 1953/55 een vijftal interim-adviezen uit.
Zij vormden de basis voor het Deltaplan.
