brug, dicht bij kasteel Bouvigne. Als je op die brug staat, hoor je volgens volksverhalen, vanuit het water klokken luiden.
Dat is nog steeds een herinnering aan de tijd, dat een kasteelvrouwe van Bouvigne een geheime relatie had met een jongeman, die ze niet mocht ontmoeten. Maar ze deed het toch: ’s nachts om 12 uur stond ze bij de klokken op het dak en daar kwam dan ook de jongeman. Op zekere nacht heeft de duivel haar, de jongeman en de klokken meegenomen...Die Duivelsbrug is ook gedeeltelijk door de duivel gebouwd. Eerst was het een gammel bruggetje zonder leuning. Op zekere nacht, in het stikdonker, moest een boer erover heen en hij vloekte en wenste, dat de duivel er maar eens een leuning zou bouwen. Op hetzelfde ogenblik stond de duivel naast hem en zei: „Morgen zal ik de leuning hebben gebouwd, maar de eerste ziel, die dan over de brug gaat, is voor mij.” De volgende dag had de brug een goede leuning en de pastoor joeg een oude schurftige hond als eerste over de brug. Daarna wijdde hij de brug, zodat de duivel er niets kwaads meer mee kon ondernemen.
Bron: J. Sinninghe
