De oudste Winschoter Courant dateert van 1857. Deze krant kreeg in 1870 het predikaat Nieuwe voor haar naam (zie Nieuwe Winschoter Courant), waarmee ze zich wilde onderscheiden van het in dat jaar verschenen Advertentieblad voor Winschoten, 't Oldambt en Westerwolde.
Dit blad was een initiatief van de uitgevers Van Eerde en Van der Veen. Vooral de uit Leeuwarden afkomstige Jan Dirk van der Veen ontpopte zich als een echte courantier. Hij was de eerste uit de Van der Veen-dynastie die het blad ging leiden. Nog in 1870 trok Van Eerde zich terug. Van meet af aan was het nieuwe blad meer dan een advertentieblad. Naast een feuilleton bevatte het ook nieuwsberichten.
Beide kranten deden er alles aan om te voorkomen dat adverteerders per vergissing hun opdrachten aan de ‘verkeerde’ krant doorgaven. Voor Van der Veen was dat zelfs reden om zijn krant in De Kleine Courant, wekelijks Nieuws- en Advertentieblad om te dopen. In 1873 koos hij voor de naam Winschoter Courant. Vanaf dat moment kende Winschoten dus twee Winschoters: de nije van uitgever Verwer & Co. en de lutje van Van der Veen. De eerste vond haar lezers overwegend in het Oldambt, de tweede vooral in Winschoten en in Westerwolde. In 1884 werd de verschijningsfrequentie van de Winschoter Courant tot drie nummers per week opgevoerd.
De teneur was in de 19de eeuw tamelijk behoudend. In het bijzonder Multatuliaanse denkbeelden konden op weinig sympathie rekenen. Hoewel het niet aan begrip voor de armoedige omstandigheden van de arbeiders ontbrak, werd ook het socialisme met wantrouwen benaderd. Aan het eind van de eeuw, toen de latere vrijzinnigdemocraat Dirk Bos aan de krant verbonden was, werd de toon wat vooruitstrevender. Aan het begin van WOII telde de krant zo’n 5.500 abonnees.Op 1 februari 1944 maakten de bezetters verder verschijnen onmogelijk. De nije, die ‘Deutschfreundlicher’ was, bleef. Deze keerde na de bevrijding niet terug. Zo was de Winschoter Courant in april 1945 haar grote concurrent kwijt. In februari 1946 werd ze een dagblad: met ruim 22.000 abonnees de grootste krant van Oost-Groningen. Met de komst van directeur R. de Graaf in 1956 kwam er een einde aan bijna honderd jaar Van der Veen.
Het bleef goed gaan met de krant die in het midden van de jaren ’60 nog steeds meer dan 20.000 abonnees beschikte. Met de komst van een offset-rotatiepers in 1968 was ze in technisch opzicht zelfs het modernste dagblad van Nederland geworden. Met het plaatsen van de kleurenfoto van de landing van de eerste mens op de maan onderstreepte ze haar geavanceerde positie. Als ‘rooie Winschoter’ onderscheidde de krant zich ook in redactioneel opzicht. Dat was vooral in de jaren ’70 het geval toen Simon van Wattum hoofdredacteur was.
De Winschoter Courant gedroeg zich in meerdere opzichten eigenzinnig: nadat in 1972 geweigerd werd om een tariefsverhoging door te voeren, omdat vele Oost-Groningers deze niet zouden kunnen opbrengen, kwam de krant buiten de Nederlandse Dagblad Pers te staan. Ook het samenwerkingsverband van de Regionale Dagblad Pers werd verlaten. De krant zou in vergelijking met grotere bladen te hoog zijn aangeslagen. Ondertussen werd haar positie, evenals die van andere kleine regionale kranten, steeds moeilijker. De poging in 1968 om in de Veenkoloniën voet aan de grond te krijgen met het kopblad Oost-Groninger Dagblad mislukte. In 1973 werd De Noord-Ooster, die in handen was gekomen van de Nederlandse Dagblad Unie, kopblad van de Winschoter Courant.
Het aantal abonnees liep daardoor ineens op tot 26.000. In 1980 werd zelfs het aantal van 28.000 overschreden. De Winschoter Courant had toen ook zelf haar zelfstandigheid verloren en maakte onderdeel uit van van het Wegener Concern. Het bleek de voorbode van een nog grotere fusie tussen de Drentse en Oost-Groninger dagbladen, die zich voltrok in 1986. Mede als gevolg daarvan werd in 1992 uit de Winschoter Courant en De Noord-Ooster één ochtenblad geboren: het Groninger Dagblad, sinds 1 januari 1995 onderdeel van het Hazewinkel Concern.
[Stolk, Van der Veen]
Lit.: Tammeling, De krant bekeken.
