De plicht om te zwijgen over dingen die je van iemand in vertrouwen te weten bent gekomen bij het uitoefenen van je beroep.
Beroepsgeheim wordt ook wel ‘zwijgplicht’ genoemd, omdat je moet zwijgen over de gegevens van iemand. Dokters moeten tegenover anderen zwijgen over alles wat patiënten hun in vertrouwen vertellen en over wat zij bij hun patiënten zien. Zelfs familieleden die zich zorgen maken, krijgen die dingen niet van de dokter te horen. Een dokter mag dingen over een patiënt alleen aan anderen doorvertellen als dat helpt bij het beter maken.
Deze plicht bestaat bij nog wel meer beroepen waarbij mensen een persoon in vertrouwen nemen, zoals bij het beroep van psycholoog, advocaat, priester, dominee of imam. Deze mensen moeten zich allemaal aan hun beroepsgeheim houden. Dan pas kunnen mensen op gesprek komen zonder bang te hoeven zijn dat hun vertrouwelijke verhaal tegen hun wil wordt doorverteld. Alleen wanneer iemand schriftelijk toestemming daarvoor geeft, mag iets aan anderen worden verteld.
De plicht om te zwijgen gaat zo ver dat een dokter niet eens alles aan de politie of aan de rechter hoeft te vertellen. Tegelijkertijd is er tegenwoordig ook wel meldrecht. Dat houdt in dat de dokter zich niet aan de zwijgplicht hoeft te houden als de situatie daarom vraagt, bijvoorbeeld bij kindermishandeling en vrouwenbesnijdenis. Dat zijn dingen die de dokter wel mag doorvertellen.
Ook zwijgplicht.
