Schuilkerken zijn kerken die zijn verborgen, althans uitwendig niet als zodanig herkenbaar, waar door de burgerlijke overheid verboden of bemoeilijkte confessies hun godsdienstoefeningen hielden. Aanvankelijk meestal in particuliere woningen, schuren en stallen, zoals in Nederland de rooms-katholieken, doopsgezinden en remonstranten c. 1580-1650. Later werd door de overheden oogluikend het stichten of verbouwen van kerkruimten toegestaan.
Deze moesten echter van de openbare weg af gelegen zijn of mochten aan de straat niet als kerk herkenbaar zijn. Het gebouw mocht geen toren of luiklok hebben. De term werd aan het einde van de 19de eeuw ingevoerd.
