In de loop van de 19e eeuw is men het systeem van de windlade met cancellen gaan vervangen door een windlade met kegelvormige ventielen, vandaar de naam kegellade. Hierbij is er niet langer sprake van gemeenschappelijke cancellen voor alle pijpen voor eenzelfde noot maar heeft men onder elke pijp, of koor van vulstemmen, een ventiel voorzien. Elke pijp krijgt zo haar eigen wind.
Het gaat erom alle ventielen voor één noot tegelijk te bewegen en dat gebeurt aan de hand van een speelmechaniek of membranen die de ventielen of kegels voor een toets openen, doordat de organist de toets aanslaat. De tractuur kan mechanisch, pneumatisch, electro-pneumatisch of elektrisch zijn. (Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed)
