De beroemde veldheer van Benhadad, met een ongeneeslijke melaatschheid bezocht, wilde op den raad van een gevankelijk weggevoerd Israëlietisch meisje bij den profeet te Samaria hulp zoeken. Hij kwam met een groot gevolg en rijke geschenken naar Samaria en verbeeldde zich, dat Elisa zich reeds ter wille van zijn trotschen optocht des te bereidwilliger met zijn genezing zou bemoeien.
Toen hij zich echter in zijn verwachting van een plechtig wondertooneel te zullen zien bedrogen zag, zou hij in zijn toorn teruggekeerd zijn, wanneer hem zijn dienstknechten niet overgehaald hadden, om van het onwaarschijnlijk, maar gemakkelijk middel van het Jordaanbad ten minste de proef te nemen, welke proef met den besten uitslag werd bekroond. Maar nog meer, dan hij gezocht had, viel hem ten deel; de heerlijke genezing verwekte in hem een besliste overtuiging, dat de Syrische góden niets waren en Jehova alleen God was.
Zijn dringend verlangen, om zijn dankbaarheid te betuigen, gaf aan Elisa gelegenheid, zijn onbaatzuchtigheid en aan Gehazi aanleiding, zijn aardschgezindheid aan den dag te leggen. In de juiste veronderstelling dat, in een aan afgodendienst geheel overgegeven land en bij zijn plaatsing aan het hof, zijn nieuw verkregen kennis zware proeven zou hebben door te staan, vroeg Naaman tot versterking zijns geloofs zooveel Israëlietischen grond, als noodig was om een altaar te bouwen, en vrijwaarde zich reeds tevoren tegen den schijn van terugval in den afgodendienst, wanneer zijn ambt daarbij zijn tegenwoordigheid vereischte.
Elisa vertrouwde van hem, dat hij op den weg des vredes zou volharden; en de geschiedenis noemt ten minste in den spoedig daarna opnieuw uitgebroken krijg der Syriërs tegen Israël den naam van Naaman niet meer (2 Kon. 5).
