1809—1882, een leerling van Hegel. Eerst wilde hij de filosofie van Hegel gebruiken, om de rechtzinnige leer te verdedigen, maar sinds hij zich bezig hield met de critiek van het Nieuwe Testament werd hij een radicaal bestrijder van de orthodoxie.
In 1839 werd hij professor te Bonn. Door zijn critiek op de Evangelische geschiedenis werd de aandacht van het Ministerium op hem gevestigd.
In 1842 werd hij afgezet, omdat hij toen het Christendom op felle wijze aangevallen had. Sinds dien tijd wijdde hij zich aan litterarischen en historischen arbeid.
Zijn vroegere beschrijvingen bleef hij vasthouden en hij paste zijn critiek later nog toe op de Handelingen der Apostelen en de brieven van Paulus. Strausz had den Christus der Evangeliën gehouden voor een mythologisch product van de religieuse fantasie der eerste gemeente, maar hij had altoos nog een zekere historische kern erkend.
Bauer loochende alles. Het Evangelie was volgens hem de schepping niet van de eerste gemeente, maar van een Ur-evangelist.
Alexandrijnsche (Filo) en Stoïsche (Seneca) elementen hadden het Evangelie in het midden van de 2e eeuw doen ontstaan. De Evangeliën zijn niets anders dan een tendenz-roman.
Petrus en Paulus zuivere scheppingen van een Christelijken kring. Ten laatste kreeg hij een afkeer van alle theologie en stierf als lid van een vrije gemeente.
