Dit steunt op de redelykheid. Wanneer de eene hand de andere wascht, dan worden ze beide schoon.
Onlangs las ik in een latyns boekje van den ouden Paapschen schryver Johannes Beleth ’t geen ik hier vertaale: Het is op te merken, dat in veele gewesten de vrouwen op den tweeden dag na Paschen haare mannen slaan, en wederom haare mannen haar, op den derden dag. Gelyk het den Roomschen knechten geoorlooft was hunne meesters in december straffeloos te beschuldigen. (Hy had een klokje van de Saturnalia hooren luiden) ’t Geen zy daarom doen, op dat zy toonen, dat ze malkanderen onderling moeten tuchtigen. Zekerlyk deze reden is gewigtiger, dan die gemeld word in het spreekwoord: Om tydverdryf sloeg de man zyn wyf. Was dat niet zoet en stichtelyk Pascha houden tusschen man en vrouw, als met eene Muskovische liefde: ’t Was dan, Zoo goed wederom, lap om leêr, elk zyn beurt. ’t Was nooit zoo dieren tyd, of de eene slag was den anderen waardig.
Doch ’t gebeurt nu wel, dat zulke verbeteringen juist niet uitgestelt worden tot den tweeden of derden Paaschdag, maar slechts tot den naasten Dingsdag, of Donderdag, als’er getwist word en gedondert. Het gezegde van Beleth vind men ook by Durandus, met noch andere omstandigheden, in zyn Rationale.
