Er bestaan weliswaar beroemde denkers die het binnentreden van de wereld als zeer droef hebben ervaren (Rousseau: ‘Mijn geboorte was de eerste van mijn mislukkingen’; Montesquieu: ‘Men moet de mensen bij hun geboorte betreuren, niet bij hun dood’), maar in de regel wordt een geboorte als een vreugdevolle gebeurtenis beschouwd, en een traditioneel ritueel bepaalt de afloop: de ooievaar bijt de vrouw die in blijde verwachting is in het been, daarop moet ze in bed blijven liggen, en de bijter brengt de gebetene haar baby. De sage rond de ooievaar komt niet voort uit Victoriaanse preutsheid, of is verzonnen door onze voorouders omdat ze voorlichting te pijnlijk en te moeizaam vonden, maar wordt al sinds eeuwen in de Scandinavische landen verteld.
Waarschijnlijk is de sage ontstaan vanwege de indrukwekkende wijze waarop het monogaam levende ooievaarspaar liefdevol met hun broedsel samenleeft. Dit had ook indruk gemaakt op de mensen uit de Griekse en Romeinse oudheid.Volgens onderzoekingen van vroegere Scandinavische natuuronderzoekers omringen de jonge vogels hun oude of zieke ouders met allerlei zorg, ze worden gevoed en beschermd. In het oude Rome was een Lex Ciconaria (ooievaarswet), die kinderen verplichtte om zich te bekommeren om hun ouders.
Daarbij komt dat ooievaars dikwijls bij dijken, bronnen en in moeras- en veengebieden te zien waren, waar zich volgens het oude geloof de zielen van ongeboren kinderen ophielden.
Gaat de geluks- en kinderbrenger op het dak door voor een uitgesproken geluksteken, zo was dit volgens een onderzoek naar het Duitse volksgeloof uit het jaar 1900 van negatieve betekenis. Als ooievaars in een kring over een grote mensenmassa vliegen, dan ‘zal er in de verzamelde menigte spoedig iemand sterven’.
→ Jongenswens.
