Aan jeuken en beven werden reeds lang geleden allerlei betekenissen gegeven: de stoïcijn en universele geleerde Poseidonius, die honderd jaar voor Christus leefde, heeft in zijn werk over de mantiek (waarzeggerskunst) voor de eerste keer de toen gebruikelijke verklaringen van de huid-, spier- en zenuwprikkels gesystematiseerd. In latere eeuwen was onder diverse volken pseudo-wetenschappelijke literatuur over jeuken en beven wijdverbreid.
Zelfs aan het begin van de twintigste eeuw was er nog een auteur, Diels, die een boek (Beitrage zurZuckungsliteratur des Okzidents und Orients, Berlijn, 1907) over dit werk publiceerde.Van jeukende kale schedels tot aan jeukende blote voeten werden nauwkeurige voorspellingen gedaan, net zoals in de boeken over droomuitleggingen. Overblijfselen daarvan worden tegenwoordig veelal schertsenderwijze gebruikt (jeukende vingers, jeukende handen = aan de slag willen; een jeukende rug = een pak slaag willen hebben; jeukende oren = iets nieuws willen horen; een jeukende maag=honger hebben).
→ Waarzeggen.
