(Allium cepa). Nergens groeiden uien zo goed als in Egypte; ze hadden daar een minder scherpe smaak.
Men at ze dikwijls rauw, vaak ook gebraden of gekookt als groente, Israël miste ze in de woestijn zeer (Num. 11 ; 5 — bĕtzālīm— St.Vert. „ajuin”). In Palestina werden zowel de volwassen uien als het „broed” gegeten terwijl men de bladeren voor schadelijk hield. Als „toekruid” waren uien speciaal bij linzengerechten onmisbaar.
