Wat is de betekenis van rechtvaardiging?

rechtvaardiging - zelfstandig naamwoord uitspraak: recht-vaar-di-ging 1. het aantonen dat iets begrijpelijk, juist of rechtvaardig is ♢ de oorlogsomstandigheden zijn een rechtvaardiging voor zijn diefstal van brood Zelfstandig naamwoord: recht-...

(letterlijke vertaling van het Gr. dikaiosis, Lat.: justificatio) is een nieuwtestamentisch woord, dat vooral door Paulus wordt gebruikt en dan nog bij voorkeur in polemische passages, als hij het genadekarakter van de ware gerechtigheid tegenover de farizeïsche eigengerechtigheid vindiceert. Omdat de mens in zonde geboren wordt in ongerechtig...

s., rjochtfeardiging.

v.: ter rechtvaardiging; te zijner rechtvaardiging.

➝ Rechtvaardigmaking.

v., 1. het aantonen van de rechtvaardigheid, de gewettigdheid van iets: te zijner meende hij de oorlogsomstandigheden te moeten aanvoeren; 2. in de christelijke theologie die beslissende gebeurtenis waarin God de mens in die rechte verhouding tot zichzelf brengt, die Hij als de heilige God van de mens eist en als genadige God bereid is hem om niet...

Rechtvaardiging, - ook wel, in navolging van het Lat. iustificatio, rechtvaardigmaking genoemd, is een veelbeteekenende uitdrukking in het N. T. Voor den Jood beteekende zij: in het gelijk stellen. Het merkwaardige is, dat Paulus niet leert, dat God den rechtvaardige helpt, maar dat Hij den zondaar voor zijn rekening neemt en als geloovige in Chris...

zie Rechtvaardigmaking.