Wat is de betekenis van knal?

1) (1932, vero.) (jeugd.) fijn; leuk; goed. Variant: knalletjes. Een 'knalfuif': een geweldig feest. • George, wat een aangename temperatuur. Gewoon knal. Knal, dolletjes.' (Louis Davids: De Scheveningse zee. 1932) • Daar is ze dol op! Die dooie Moffe, dat vindt ze knalletjes! (Willem van Iependaal: Kluivenduikers doedeldans. 1937)...

knal - Zelfstandignaamwoord 1. een kort, hard en luid geluid als van een ontploffing ♢ We hoorden een knal en zagen een rookpluim. knal - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van knallen ♢ Ik knal 2. gebiedende wijs van...

knal - zelfstandig naamwoord 1. geluid van iets dat met kracht ergens uit springt ♢ met een knal vloog de kurk van de fles 1. iemand een knal voor zijn kop geven [hem op zijn hoofd slaan] Zelfstan...

strafdoublet

Een totaal onverwachte knal zonder eigenlijke explosie (zie ‘Explosie’) schetst onze vruchteloze pogingen in de waaktoestand om bij bepaalde mensen met onze overtuigingskracht succes te hebben.

kort, harde geluid soos van ontploffende lug; geknak, knallende geluid maak.

s., p(l)of.

...

I. m. (-len), krachtig, plotseling ontstaand, enkelvoudig geluid dat gehoord wordt bij een ontploffing of b.v. bij het plotseling vrij worden van saamgeperste lucht of gas: de knal van een geweer, van een champagnekurk ; II. praedicaatsw. en tw., geweldig, prachtig,reuze (in jonge-meisjestaal): knal, zeg! ; ook in samenst.: knalfui...