Wat is de betekenis van Jubel?

jubel - Zelfstandignaamwoord 1. grote vreugde ♢ De jubel over de onverwachte zege was de dag erna nog niet verstomd. jubel - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van jubelen ♢ Ik jubel 2. gebiedende wijs van jubelen ...

[v. MNed. jubel = grote vreugde, zielsverrukking, van MLat. jubilus = gejubel (bij kerkgezang), van Lat. jubilum = geschreeuw, gejuich] vreugdegejuich; feestvreugde.

(de, mv. ?). (veroud. of hist.) 1. schoen van jubelleer. 2. paar van zulke schoenen. Hij had twee paar schoenen: een schoolschoen [zie school-] met verlakte punten en een bruine jubel voorzondag (Hijlaard 68; enige vindpl.). - Etym.: Zie i.v.m. bet. 2 schoen.

juig, juigkreet (aanhef).

s., jubel.

gejuich, gejubel.

in. (-s), 1. gejubel, jubelkreet: het volk barstte in een luide jubel uit; 2. (w. g.) jubileum.

m. -s (jubelkreten, gejuich, gejubel; feestvreugde; jubelfeest): er ging een jubel op.

Geestelijke jubel (mystiek), een toestand der ziel, waarin deze soms na het gebed van ingekeerdheid geraakt in de ervaring der nabijheid en liefde Gods, dronken van blijdschap, niet in staat te spreken en toch gedrongen zich te uiten. Deze toestand draagt soms een sterk uiterlijk, dan weer een sterk innerlijk karakter. Naarmate de ziel meer met God...