Wat is de betekenis van intonatie?

Intonatie verwijst naar de melodie of toonhoogte van spraak en hoe deze varieert tijdens het uitspreken van zinnen. Het omvat het ritme, de toonhoogte en de nadruk in gesproken taal, wat kan helpen bij het overbrengen van emotie, betekenis en intentie.

intonatie - Zelfstandignaamwoord 1. het verloop van de toonhoogte in woord en zin, tijdens het spreken, stembuiging 2. (muziek) het juist stemmen van instrumenten 3. (muziek) het inzetten van de toon bij het zingen Woordherkomst Naamwoord van handeling van intoneren met het achtervoegsel -atie Verwante begrippen toon

intonatie - onbekend woordtype, zelfstandig naamwoord 1. het gebruik van hoog en laag bij zingen en spreken ♢ zij spreekt op één toon en gebruikt weinig intonatie Onbekend woordtype: intonatie Zelfstandig naamwoord: intonatie de i...

(v.), syn. inflectie; wijzigingen in toonhoogte en dynamiek van het stemgeluid bij het uitspreken van syllaben, woorden of zinnen, gedeeltelijk afhankelijk van de klemtoon; zie ook prosodie,

Intonatie is een stemtechniek, (zie stem); het verloop van toonhoogte, tempo, ritme 3, timing, pauzering, intensiteit, klankkleur e.d. in woord en zin.

Stemtechniek. Het verloop van toonhoogte, tempo, ritme, timing, pauzering, intensiteit, klankkleur e.d. in woord en zin. Literatuur

toonaangeving, inzet; stembuiging.

stembuiging; toonaangeving (muz.); zangaanhef van de priester

1. de aanhef op de juiste toonhoogte van een melodie en het zuiver treffen van de juiste intervallen; 2. in het Gregoriaans de aanhef door de priester van het door het koor verder uit te voeren gezang; 3. het afstemmen en in evenwicht brengen van de pijpen in een orgel. Dit is iets anders dan het ‘stemmen’ van een orgel.