Wat is de betekenis van imperator?

Romeinse eretitel. titel die gegeven werd aan Romeinse opperbevelhebbers na het behalen van een overwinning. Voorbeelden: Het nieuwe element, waardoor de betrokkenheid van Alain Van der Biest bij de moord op André Cools snel kon worden bewezen, was de benoeming van Anne Thily tot procureur-generaal in Luik [...]. Dat uitgereke...

imperator - Zelfstandignaamwoord 1. eretitel voor Romeins opperbevelhebber Woordherkomst afgeleid van het Latijnse imperare met het achtervoegsel -ator Verwante begrippen imperium, keizer

[Lat. = bevelhebber, aanvoerder; na Julius Caesar titel van de keizer] gebieder, keizer.

keizer; opperbevelhebber; zegevierend veldheer (Rom.)

veldheer; keiser.

keizer, gebieder

(Lat.), m. (-es, -en, -s), (Rom. gesch.) oorspr. hij die het imperium, opperbevel had; inz. als titel aan zegevierende veldheren gegeven wanneer zij hun zegepralende intocht in Rome deden; sedert Caesar werd de titel permanent gevoerd en kreeg zo de bet. van keizer.

ōris, m. bevelhebber, gebieder (ook bijnaam van Juppiter). | in 't bijz., opperbevelhebber (van een leger), veldheer, ook als eretitel, die een veldheer, na een grote overwinning van leger en senaat ontving, gewl. achter de naam geplaatst; sedert Caesar titel der heersers, gewl. voor, maar ook achter de naam gezet, heerser, verder = (Romeins)...

bij de Rom. de drager van het hoogste gezag (imperium), in het bijzonder de veldheer, die een luisterrijke overwinning had behaald. Augustus en de volgende keizers kregen het imperatorschap voor hun leven; na 69 n.Chr. wordt Imperator Caesar de gewone titulatuur der keizers, aan hun naam voorafgaande.