Wat is de betekenis van Breking?

breking - Zelfstandignaamwoord 1. (natuurkunde) richtingverandering van stralen wanneer zij in een andere middenstof komen, lichtbreking, straalbreking 2. (taalkunde) het ontstaan van een tweeklank uit een klinker Woordherkomst Naamwoord van handeling van breken met het achtervoegsel -ing Verwante begrippen breuk, fra...

zie lichtbreking.

verandering in rigting van ligstrale, refraksie.

v. (-en), het breken: de breking van het brood ; — in ’t bijz. van stralen wanneer zij in een andere middenstof komen; — (taalk.) verandering van i in e en van u in o onder invloed van een volgende klank.

(1, taalkunde) heet in de Oudnoorse grammatica het verschijnsel dat uit een klinker een tweeklank ontstaat. Axel Koek heeft deze breking toegeschreven aan de invloed van een a of u in de lettergreep die op die met breking volgde. Uit Oernoors heldaR bijv. ontstond hjaldr „strijd”, uit Oernoors nerthus Njor...

v. (het breken [inz. v. lichtstralen]): de breking van het licht.

refractie, de eigenschap v. licht-, geluids- en eleetromagnetische golven om b/h ontmoeten v/e middenstof v. andere dichtheid v. richting te veranderen.

Breking - I. In de Germ. philologie wordt breking of Brechung (een door J. Grimm gesmede term) in twee verschillende beteekenissen gebruikt. 1° Waar voor een volgende a, o-klank de i in het Germaansch tot e, en de u tot o verandert, heet de eerste vocaal gebrochen: Angelsaksisch (Ags.), Oudhoogduitsch (Ohd.), Ned.: nest (uit oorspronkelijk nist...

('bre:king) v. (-en) het breken : de van de lichtstralen.