Wat is de betekenis van Boogie-woogie?

Pianobluesstijl die zich in de eerste helft van de 20e eeuw ontwikkelt uit vroege vormen als de honky tonk en de barrelhouse. Wordt veelvuldig gebruikt door pianisten in de popmuziek. Voorbeelden: Fats Domino, Jerry Lee Lewis, Johnny Johnson, Rob Hoeke, Herman Brood, Jools Holland.

Boogie-woogie is een jazz-pianostijl (zie piano (1)) uit de jaren twintig van de 20e eeuw met constant basthema in de linkerhand.

pianostijl; soort jazzmuziek; dans op die muziek

[boe'kie-woe'kie], Amerikaanse modedans met wilde begeleidingsmuziek.

instrumentale uitvoeringsstijl van de blues. Deze speelwijze kenmerkt zich vnl. door korte, ritmisch sterk geprofileerde basfiguren op iedere trap van het harmonisch schema, en snel tempo.

bepaalde trant in het pianospel bij jazzmuziek

(boegle, woegie (g zacht)) (Eng. Am.) j pianostijl i. d. s w i n g j a z z, waarby de linkerhand bestaat uit niet veranderende staccato gespeelde basmotieven v. e. veel sterkere melodische waarde dan de gewone linkerhand; ook genoemd: honkie-tonk.

('boeʞi-'woeʞi) v. [boogie (slang), neger-muziekspeler + woogie, ritmisch nabootsend woord] akrobatische (piano)muziek.

boogie-woogie zn. 'snelle instrumentale blues' categorie: leenwoord Nnl. boogie-woogie [1953; Brandt/Haan]. Ontleend aan Amerikaans-Engels boogie-woogie, met als oorspr. betekenis 'op de trommel slaan' < Bantoe buki-mvuki 'id.', samenhangend met het Haoesa (West-Afrika) buga 'id.'. De pianist Clarence '...