Wat is de betekenis van benoeming?

v. (-en), 1. het benoemen. 2. keer of geval dat iem. benoemd wordt: dat was mijn eerste benoeming; die benoeming deed veel stof opwaaien. 3. geschrift waarin een benoeming wordt gedaan: zijn benoeming ontvangen hebben.

benoeming - Zelfstandignaamwoord 1. het toewijzen van een ambt aan iemand ♢ Er volgden nog een aantal benoemingen van ministers en staatssecretarissen. Woordherkomst Naamwoord van handeling van benoemen met het achtervoegsel -ing.

benoeming - zelfstandig naamwoord uitspraak: be-noe-ming 1. aangesteld zijn of worden in een bepaalde baan of functie ♢ bij zijn benoeming als burgemeester was het feest Zelfstandig naamwoord: be-noe-ming de benoemin...

s., bineaming.

v. benoemingen (aanstelling; ook: stuk, waarin de benoeming wordt gedaan): mijn benoeming tot.

(k e r k e l ij k), > Ambtsverleening ; (van o n de r wr ij z e r s), > Onderwijzer.

v. (-en) 1.Eig. het benoemen. 2. Metn. geschrift dat de benoeming bevat : hij heeft zijn ontvangen.

Werkwoord: openvallen (ener plaats), vervallen, vrijvallen, ledigkomen, vacant (vakant) worden, openkomen, openblijven, openstaan, vaceren. naar een betrekking dingen, voor een betrekking opteren, op een-baantje afgaan, op een ambt loeren, een baantje najagen, zich kandidaat (can...), stellen, kandideren (can...), zich voor een betrekking a...

v. (-en), 1. het benoemen: 2. keer of geval dat iemand benoemd wordt: die benoeming deed veel stof opwaaien; 3. geschrift waarin een benoeming wordt gedaan: zijn benoeming ontvangen hebben.