a. De vorming van de spraakklanken, de opeenvolging en het totaal van de spraakbewegingen, op basis van ademhaling en resonans.
b. De wijze waarop bewegingen, gebaren worden ingezet, ontwikkeld en afgerond.
Ad a. In het algemeen streven naar een duidelijke = verstaanbare uitspraak. Het bewust kunnen gebruiken van groot en klein mechanisme. Van belang bij presentaties.
Ad b. Bij deze wijze van articuleren (als bewegingstechniek) gaat het om de harmonie in de motoriek en de zeggingskracht van de houding, de gebaren en de bewegingen.
Literatuur Ad a.
- Eldar, Spreken en zingen, 1949
- Hans Martin Ritter, Sprechen auf der Bühne; Ein Lehr- und Arbeitsbuch
- Veldkamp, Techniek van het spreken, 1949
- Linthorst e.a., Spraak- en stemstoornissen, 1959
- Van Nisius, Spreken voor de klas, z.j. Ad b.
- Rose Bruford, Teaching Mime, 1958
- Etienne Decroux, Paroles sur la mime, 1963
- Frits Vogels e. a., Mimehandboek, 1994
