Cadmium (Cd) komt meestal voor in de vorm van cadmiumsulfide, vooral bij zinkproduktie. Het is een zacht zilverwit metaal, dat veel gebruikt wordt, omdat het corrosiebestendig is. Het voornaamste gebruik ligt in de produktie van batterijen en bij het bedekken van metaal tegen corrosie. De opname gebeurt meestal door inhalatie. Cadmium wordt dan gebonden aan een eiwit in het plasma en opgestapeld in de nieren, minder in de lever. De urinaire excretie is gering, wanneer de nieren nog goed intakt zijn.
Akute verschijnselen zijn zeldzaam. Ze bestaan in verhoogde speekselsecretie, braakneiging en shock. Rook van cadmiumdeeltjes kan de oorzaak zijn van een ernstige chemische longontsteking. Deze kan aanleiding geven tot longoedeem en in ernstige gevallen tot overlijden.
Bij deze stof staan vooral de chronische verschijnselen op de voorgrond. Men beschrijft gele verkleuring van de tanden en een verminderd reukvermogen. De voornaamste organen die worden aangetast, zijn echter de nieren en de longen. De nierletsels zijn gekenmerkt door excretie van eiwit in de urine en later ook van suiker. Laattijdige gevolgen zijn verhoging van de bloeddruk en het ontstaan van prostaatcarcinoom.
