Het Verdrag van Rome, of voluit het Verdrag tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap, is de benaming voor het Europees verdrag ter oprichting van de EEG, ondertekend in 1957 en in werking getreden op 1 januari 1958. De EEG is de belangrijkste voorloper van de huidige EU.
De zes landen die het verdrag tekenden waren België, Nederland, Luxemburg, de Bondsrepubliek Duitsland, Frankrijk en Italië. Zij werden ook wel ''Europa van de Zes'' genoemd. Deze landen hadden zes jaar eerder al het verdrag van Parijs getekend. Dit verdrag betekende de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS).
Het verdrag van Rome breidde de economische samenwerking uit. De nadruk lag lange tijd op een eenvormig stelsel van landbouwsubsidies. Er kwam één tolvrije regio met gemeenschappelijke buitengrenzen.
Bij het Verdrag van Maastricht van 1992 werd de naam van de Europese Economische Gemeenschap veranderd in Europese Gemeenschap. Het Verdrag van Rome stond daarna vooral bekend als Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap (of: het EG-(oprichtings)verdrag). Na het Verdrag van Lissabon van 2007 werd het EG-(oprichtings)verdrag in 2009 vervangen door het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie.
Verdrag van Rome kan overigens ook verwijzen naar de oprichting van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, aanvaard in 1950, of het Statuut van het Internationaal Strafhof, aanvaard in Rome in 1998.
