Men onderscheidt de absolute en betrekkelijke of relatieve v. (z. Luchtvochtigheid) en verder de specifieke v., waaronder wordt verstaan het gewicht van de waterdamp in 1 kg vochtige lucht.
Voor de bepaling van de luchtvochtigheid worden hygrometers en hygrografen gebruikt. Voor de absolute bepalingen dienen de condensatiehygrometer, waarmede het dauwpunt wordt waargenomen en de psychrometer met of zonder ventilatie, met bijbehorende tabellen.Als klimatologische factor is de v. van belang, omdat de verdamping er in sterke mate van afhangt. Deze is evenredig met het verschil tussen de maximale dampdruk bij de heersende temp. en de waargenomen dampdruk, het z.g. verzadigingstekort. Bij gelijke betrekkelijke v. is het verzadigingstekort bij hoge temp. groter dan bij lage en daardoor de verdamping in warme klimaten groter dan in koude. Bij aardappelziekte en schurft bestaat een critische, betrekkelijke v., d.w.z. een drempehvaarde, waarboven de omstandigheden gunstig worden voor de ontwikkeling der ziekte, liet vochtgehalte van veevoeders en van grond wordt bepaald door deze te wegen voor en na droging. Een indirecte methode voor grond bestaat daarin, dat men het warmtegeleidingsvermogen meet. Deze methode heeft het voordeel, dat de grondstructuur niet wordt gestoord.
Om betrouwbare resultaten te verkrijgen wordt ze met de eerstgenoemde gecombineerd. Als vochtigheidsindicator kunnen tensiometers dienen. Dit zijn poreuze buizen die geheel zijn gevuld met grond, die met water is verzadigd. Wanneer zij in de bodem worden geplaatst, wordt, indien deze onverzadigd is, water uit de poreuze pot weggezogen. Daardoor ontstaat in de pot een onderdruk, die door een drukmeter wordt aangegeven en een maat is voor de droogte van de bodem.