Transport van in het water liggende houtwerken, waarbij meestal de stroom de beweegkracht levert (z. Houttransport en Houtvlot).
In tegenstelling tot mechanische transportmiddelen behoeft geen dode last naar het beginpunt teruggevoerd te worden en de lengte van de transportwege heeft slechts weinig invloed op de kosten. In een weinig ontsloten gebied met grote afstanden en bij aanwezigheid van vlotbare (z.o.) rivieren is het v. daarom de meest econ. en gebruikelijkste transportwijze. Het v. wordt uitgevoerd door een z.g. vlotbedrijf.
Dit omvat niet alleen het eigenlijke transport, maar ook de voorzieningen om - vooral bij de losse vlotterij - beken e.d. vlotbaar te maken. Daartoe is nodig o.a. een voldoende waterstand, het verwijderen van hindernissen, afsnijden van te sterke bochten, oeverbescherming en inrichtingen om het hout aan het einde van de vlotweg op te vangen in een verzamelbekken of vlotvijver. De naam vlotvijver wordt ook gebruikt voor een kunstmatig waterreservoir, dat soms nodig is om de waterstand tijdelijk zover te verhogen, dat het v. mogelijk wordt. Bij het v. gebruikt men een vlothaak of pikhaak. Dit is een ijzeren haak met punt bevestigd aan een lange stang, dienende om het vlot in de juiste richting te houden door dit waar nodig van de oever af te stoten. Tevens wordt de vlothaak gebruikt om het vlot voort te duwen in gedeelten van het vlotwater met te weinig stroomsnelheid.
Het v. vereist slechts weinig arbeidskrachten. Bij de gebonden vlotterij reizen de vlotters op het vlot mee. Ondanks zijn goedkoopte heeft het v. in W. Eur. zeer aan betekenis ingeboet door:
1. de gestegen houtprijzen, die het transport per spoor en per vrachtauto mogelijk maken;
2. de kanalisering van rivieren en bouw van waterkrachtwerken,
3. de belemmering van de scheepvaart op druk bevaren rivieren. Veel van het ruwe hout wordt tegenwoordig reeds in of nabij de bosgebieden door de houtindustrie verwerkt.