In de (Vlaamse) schilderkunst van de 15de eeuw vinden wij de eerste uitingen van een landschapschilderkunst. In plaats van de tot dan toe gebruikelijke vlakke gouden achtergrond wordt nu een landschap geschilderd.
Het is louter als stoffering bedoeld en het geeft aan de figuratieve voorstelling een nieuwe vorm van diepte (perspectief). Zuivere landschapschilderkunst - dus het landschap geschilderd ter wille van het landschap zelf - komt eerst voor gedurende de Renaissance (schetsboeken van Dürer en Altdorfer). Landschapschilderkunst in de ware zin van het woord vindt men: 1. in de 17de eeuw bij vele Nederlandse schilders;
2. in de 18de en 19de eeuw bij de Duitse schilders van de Romantiek;
3. in de 20ste eeuw bij de Franse , ,plein-air ’ ’-schilders. Zij geven het landschap op geheel nieuwe wijze weer door de kleurenrijkdom in de natuur te beklemtonen (school van Barbizon, Van Gogh, Cézanne). Tot in onze dagen wordt het landschap steeds weer op nieuwe wijze door de kunstenaar benaderd en weergegeven.
