Lamarck verdedigde in zijn evolutietheorie drie grondbeginselen:
1. de invloed van het al of niet gebruiken van organen. Door oefening wordt een orgaan versterkt en krachtiger ontwikkeld, door het niet te gebruiken verkommert het. Voorbeelden: ogen van de mol, ogen van holtedieren, poten van slangen, achterpoten van walvissen, mond en alle spijsverteringsorganen van lintwormen.
2. Alle levende wezens bezitten de gave zich aan het milieu en de veranderingen daarin aan te passen, b.v. door het al of niet gebruiken van organen.
3. Aangenomen moet worden dat de veranderingen in het milieu, wanneer zij vele generaties lang op de levende wezens inwerken, tenslotte ook erfelijke aanpassingen van het organisme tot gevolg hebben. Zulk een erfelijk worden van verworven eigenschappen kon tot op heden wetenschappelijk niet worden bewezen.
