Raimond. Onder dezen naam vermelden wij:
Raimond de St. Gilles, graaf van Toulouse en een zoon van graaf Pons. Hij erfde van zijn vader de graafschappen Rouergue, Nîmes en Narbonne, en werd in 1088, ook in Toulouse, de opvolger van zijn ouderen broeder, zoodat hij tot de magtigste Vorsten van zijn tijd behoorde. Hij was een der eersten, die zich in 1095 tot een Kruistogt verbonden, en hij wijdde zijn leven aan den strijd tegen de Ongeloovigen. Vergezeld door den Pauselijken legaat Adhemar de Puy plaatste hij zich in October 1096 aan het hoofd van het Kruisleger, trok door Lombardije, Friaul, Dalmatië en Slawonië naar Constantinopel en vereenigde zich hier met de overige Kruisvaarders. Hij veroverde in 1103 het vorstendom Tripolis, en overleed aldaar den 23sten Februarij 1105. — Zijn achterkleinzoon Raimond V, geboren in 1156, had een schitterend Hof, dat het middelpunt vormde der Provençaalsche poëzij.
In 1207 met den banvloek beladen, wegens begunstiging der Albigenzen, eerst door den Pauselijken legaat en later door paus Innocentius III zelven, en tevens door den aanval van bandelooze Kruisvaarder bedreigd, onderwierp hij zich aan de Kerk. Hij zag zich evenwel door hebzuchtige naburen aangevallen en van zijne goederen beroofd. Niettemin heroverde hij, bijgestaan door zijn zoon, Toulouse, waar hij in Augustus 1222 overleed. — Hij werd opgevolgd door zijn zoon Raimond VII, geboren in 1197. Hij had in 1224 bijna al zijne landen weder ingenomen, toen Lodewijk VIII, koning van Frankrijk, paus Honorius wist te bewegen, Raimonds aanbod van onderwerping af te wijzen. Alzoo moest Raimond, om vrede te verkrijgen, niet alleen boete doen, maar ook de souvereiniteit van Frankrijk erkennen en aan den Koning een gedeelte van zijne bezittingen afstaan. Nu voerde hij de inquisitie in en vervolgde de ketters, maar werd niettemin bij herhaling door den banvloek getroffen, en overleed te Milhaud den 27sten September 1249.
Raimond van Pennaforte (de Penna forti of Rupe forti), een vermaard beoefenaar van het Kerkelijk regt. Hij werd geboren op het kasteel Pennaforte in Catalonië, studeerde te Bologna in de regten, werd in 1219 kanunnik te Barcelona en voegde zich in 1222 bij de Dominicanen. Door bevordering der inquisitie en der Kruistogten maakte hij zich aangenaam bij den Heiligen Stoel. Gregorius IX benoemde hem in 1230 tot biechtvader en groot-poenitentiarius en belastte hem met de redactie van een stelselmatig wetboek uit de bestaande Decretalen, hetwelk bekend is onder den titel: „Decretalium Gregorii Papae IX libri V.” Ook gaf hij aan de casuïstiek een wetenschappelijken vorm in zijne „Summa Raimundiana”, uitgegeven in 1603. Hij keerde vervolgens naar Spanje terug, werd in 1235 aartsbisschop van Tarragona en in 1238 generaal zijner orde. In 1240 legde hij deze betrekking neder, om zich aan een bespiegelend leven te wijden, stierf in 1275 in den ouderdom van 100 jaren, en werd in 1601 heilig verklaard.
Raimond de Sabunda, de laatste geleerde realist onder de scholastieke wijsgeeren. Hij werd geboren te Barcelona, was in 1436 te Toulouse werkzaam in de geneeskunde, wijsbegeerte en godgeleerdheid, en zocht in zijn „Liber creaturarum sive theologiae naturalis (1496)” te bewijzen, dat de uitspraken van den Bijbel bekrachtigd werden door het onvervalschte boek der natuur, alzoo door de menschelijke rede, en bouwde daarop een godgeleerd stelsel.
