Eene Perzische provincie aan de zuid- en zuidoostkust van de Caspische Zee is ongeveer 48 geogr. mijl lang, heeft eene oppervlakte van 750 geogr. mijl en bestaat uit eene kustvlakte van afwisselende breedte, maar zonder goede havens, met daarachter gelegene terrassen van het Elboersgebergte. Het land is mild besproeid door een aantal kleine rivieren, heeft een warm, vochtig en ongezond klimaat, en bezit in de vlakten en dalen een zeer vruchtbaren grond, waar veel rijst, graan, hennep, katoen, suikerriet, tabak, meloenen, augurken, kastanjes, citroenen en talrijke ooftsoorten worden verbouwd. De moerbeziënboomen dienen er voor de zijdeteelt, en digte wouden vormen den voornaamsten rijkdom des lands. De veeteelt bloeit er, alsmede de jagt en de visscherij, — de nijverheid bevindt er zich op een lagen trap, doch de handel met de overige gewesten van Perzië en met Rusland — vooral in rijst, zijde en katoen — is er van groot belang.
De inwoners, 380000 in getal, onderscheiden er zich door eene donkere huidkleur, door eene onzuivere taal, door hunne trotschheid en onverdraagzaamheid. Zij behooren tot de Sjiïten. Veel talrijker en meerendeels tot de Sunnieten behoorende zijn er de zwervende stammen, die, schoon schatpligtig aan Perzië, aan eigene stamhoofden gehoorzamen.
Masenderan is een gedeelte van het oude Medië en Hyreanië, door Firdoesi bezongen als het land der helden en der rozen, en ook nu nog „de tuin van Iran” genoemd. Het bloeide onder sjaeh Ahbas de Groote omstreeks 1600 na Chr. Deze en andere beheerschers bouwden er buitenverblijven met prachtige parken en waterwerken, wier overblijfselen ook nu nog bewondering wekken. De tegenwoordige hoofdstad der provincie is Sari met omstreeks 30000 inwoners. Voorts heeft men er Asterabad, Amoel enz.
