Farragut (David Glascoe), een Noord-Amerikaansch admiraal, geboren den 17den December 1801 bij Knoxville in den staat Tenessee, kwam reeds op 9-jarigen leeftijd in dienst bij de marine, nam deel aan het gevecht bij Valparaiso en werd in 1820 luitenant. Eenige tijd was hij werkzaam in eene betrekking aan de oorlogshaven te Norfolk in Virginia, werd daarna commandant van de kannonneerboot „Natchez” en verwisselde die vervolgens met een grooteren bodem. Nadat hij in 1854 tot commandant van de oorlogshaven Mare Island in Californië en in het volgende jaar tot kapitein benoemd was, werd hij in 1858 met het bevel over de „Brooklijn” belast. Toen de burgeroorlog uitbarstte, was hij kapitein in de haven te Norfolk.
De Geconfedereerden maakten zich van haar meester, en Farragui stelde zich ter beschikking van de Noordelijken. Deze belastten hem met het opperbevel eener expeditie naar New-Orleans. Met eene vloot van 5 stoomkorvetten, 16 kanonneerbooten, 21 mortierschepen en een groot aantal transportvaartuigen stak hij in Februarij 1862 in zee. Hij ontzette fort Pickens, veroverde Pensacola (eene haven van Florida) en opende den 18den April het bombardement tegen de forten Jackson en St. Philipp. In weerwil van het vuur der batterijen forceerde hij den 26sten April met 5 korvetten en 9 kanonneerbooten de vaart, naar New Orleans, hetwelk dientengevolge weldra door de landingstroepen werd bezet. Daarna maakte hij zich gereed, om de vaart op de Boven-Mississippi, die door de Geconfedereerden versperd was, weder vrij te maken.
Dit gelukte hem, doordien hij, van de landzijde ondersteund door de generaals Grant en Banks, de forten Vicksburg en Port-Hudson overweldigde. Zijn schitterendst feit was het veroveren van Mobile. Hoewel de haven goed versterkt, van torpedo's voorzien en door een talrijk garnizoen verdedigd werd, voer hij met 9 houten schroeffregatten, 10 kanonneerbooten en 8 gepantserde schepen, te zamen 231 stukken tellende, de haven binnen, en wist zich met slechts 4000 man landingstroepen meester te maken van de stad. Dientengevolge benoemde het Congrès hem tot admiraal. Toen hij in de jaren 1867—1868 met een eskader de voornaamste havens van Europa bezocht, werd hij overal met de meeste onderscheiding bejegend. Na zijn terugkeer in de Vereenigde Staten maakte eene hartziekte den 14den Augustus 1870 een einde aan zijn leven.
