Dithionzuur of ouderzwavelzuur bestaat uit 2 verbindingsgewigten zwavel, 6 verbindingsgewigten zuurstof en 2 verbindingsgewigten waterstof. Het is in 1819 door GayLussac en Welter ontdekt. Men verkrijgt het, wanneer men bij lage temperatuur mangaansuperoxyde op zwaveligzuur laat werken. Men kan het onder de luchtpomp concentréren tot een soortelijk gewigt van 1,347, doch het ontbindt zich bij meerdere verdigting of bij hoogeren warmtegraad in zwaveligzuur en zwavelzuur.
Door salpeterzuur, chloor en bruinsteen wordt het bij hoogeren warmtegraad veranderd in zwavelzuur, terwijl het in de open lucht allengs zuurstof opneemt. Zijne zouten zijn volgens Heeren alle oplosbaar en bestendig. Bij verwarming leveren zij zwaveligzuur en een neutraal zwavelzuur zout. De nijverheid trekt van dit zuur of van zijne verbindingen tot nu toe geen nut.
