In 1862 werden langs de Franse kust op hooggelegen punten palen opgericht, waaraan men door verschillende, te voren afgesproken tekens (met vlaggen, ballen, vierkanten, driehoeken, enz.) aan de schepen in zee allerlei mededelingen kon doen. Deze semaphoren, zooals men ze noemde, bleken zeer praktisch te zijn en vonden weldra in alle beschaafde landen navolging. Men heeft dan ook een „internationaal seinboek" samengesteld, waardoor de semaphoren als het ware thans een wereldtaal spreken.
Daar deze tekens op enigen afstand spreken, is de sémaphore een soort telegraaf, en daar deze „telegrafie" van „zichtbare" tekens gebruik maakt, spreekt men ook wel van „optische telegraaf' (optisch — het gezicht betreffend). Evenwel zijn de semaphoren slechts een onderdeel der optische telegrafie; men kan bijv. in oorlogstijd ook van torens, enz. door vlaggen en dergelijke teekens berichten „zichtbaar" seinen.
