In het Oosten van onzen Oost-Indischen archipel, voornamelijk op de Molukken, groeit de muskaatboom, die tegenwoordig in de meeste tropische landen wordt aangeplant. De vrucht heeft de grootte van een perzik; als ze rijp is, opent zich het vruchtvlees, zoals bij ons een rijpe kastanje en komt de noot te voorschijn.
Museum. — Kijkje in liet Kröller-Muller museum.
Muskaatnoot. — Links: tak met bloemen; rechts — boven: noot, onder: gespleten bes.
Elke vrucht bevat slechts één noot, die omgeven is door een eigenaardig gespleten zaadrok, de foelie. De vruchten worden geplukt, het vruchtvlees wordt verwijderd én de foelie voorzichtig van de noot losgemaakt en apart bewaard. De noot is dan nog door een dunwandigen dop omgeven; door verhitting boven vuur of met warme lucht droogt de dop en komt de eigenlijke muskaatnoot vrij in de schil te liggen. Nu worden de schillen stukgeslagen en de noten zorgvuldig gesorteerd, in een kalkbrei gelegd en daarna gedroogd. Het doel van het „kalken” is, om de noot te beschermen tegen een zeer vraatzuchtig torretje.
Naar de plaats van herkomst onderscheidt men de muskaatnoten in verschillende soorten. De beste soort is de Banda-noot. De Papoea-noten zijn minder waard.
De muskaatnoot bevat o.a. 34% vet, de z.g. muskaatboter, die heel duur is en voor zalven gebruikt wordt. Ook aetherische oliën worden uit de noten gewonnen.
