(< Lat. disiunctio = onderscheiding; < disiungere — scheiden). Math.
Een volledige disjunctie is een opsomming van gevallen, die elkaar uitsluiten en aanvullen, d.w.z. dat zich steeds een van die gevallen moet en nooit twee tegelijk kunnen voordoen. Een disjunctief bewijs is een bewijs, waarbij verschillende gevallen moeten worden onderscheiden.
