(Si, 14). (Lat. silex, gen. silicis = kei, kiezelsteen). In zijn verbindingen zand, kwarts en diverse kleisoorten reeds in de oudheid bekend.
Dat het bestanddeel van deze een specifiek element is, werd in 1823 aangetoond door Berzelitrs (1779= 1848), die ook het element, ofschoon onzuiver, wist te isoleren. In kristallijnen toestand werd het voor het eerst in 1854 bereid door St. Claire Deville (1818-1881) en gelijktijdig door Wöhler (1800-1882). Berzelius noemde het nieuwe element Kisel; vandaar Ned. kiezel als naam voor het element.
