In het Middelnederlands komt de ‘sotte eede’ bi den vier dat daer bernt voor ‘bij het vuur dat daar brandt’. Volgens De Baere (1940:149) is het een dwaze eed, omdat van deze formule niet het nodige prestige uitgaat om als grondslag van de eed te dienen.
Toch gebruikte men deze vaste verbinding om zijn woorden kracht bij te zetten. In de 17de eeuw komt ook hels vuur op een stokjen voor.
Deze uitroep doet denken aan de duivel of zijn verblijf. Volgens het WNT XXIII, 1389-1391 betekent vuur ook ‘ontsteking’.
Die betekenis vinden wij nog terug in Sint-Antoniusvuur ‘roodvonk’ en ‘gordelroos’ en in Sint-Bernardsvuur ‘roos’. zie vijf, vonk.
