Een staaf, gewoonlijk van zacht staal, in het midden zoo gebogen, dat er twee paralelle beenen ontstaan. Komen deze beenen in trilling, dan ontstaat een toon, waarvan de hoogte zeer standvastig is.
De S. heeft slechts zeer hooge boventonen (evenals de klokken), maar wordt aanmerkelijk versterkt door de S. op een resonnator te plaatsen.De S. dient ter controleering van de absolute toonhoogte, is daarom vooral den musicus van veel gewicht en verdient wegens hare standvastige toonhoogte verre de voorkeur boven de veelal nog gebruikelijke stemfluitjes. De uitvinding is van 1711 door John Shore (overl. 1753 als luitmaker der Kon. Kapel te Londen). Zie ook Geluid, Stemming en Toon.
