in ’t algemeen een soort mystiek, welke ’s menschen hoogste volkomenheid stelt in een toestand van zoo groot mogelijke vernietiging van alle vermogens en van alle zelfhandelen, opdat hij geheel en al van God vervuld worde en deze alleen in hem werke. Het Q. is ‘nooit geheel vrij' van pantheïsme.
Op philosofisch gebied vindt men iets dergelijks bij de Stoïcijnen. Sporen van Q. worden reeds in de eerste christentijden gevonden (o. a. bij Euchiten en Messalianen), en later bij de Beghinen, Beggarden, Fratricellen. Zijn hoogste ontwikkeling bereikte het Q. door den Spanjaard Michael de Molinos (vandaar Molinosisme) in zijn boek Dux spiritualis (Rome 1675). Volgens Molinos bestaat de hoogste volmaaktheid der ziel in de vernietiging harer vermogens en in haar geheel opgaan in God, waarbij ze zich onthoudt van zelfhandelen, niet naar den hemel verlangt, noch de hel vreest, de deugd niet poogt te beoefenen of de bekoringen te overwinnen, maar geheel in het niet verzonken, zich geheel lijdelijk overgeeft aan de werking Gods. In 1687 werd Molinos’ leer door Rome veroordeeld. Verwant met het Q. doch vrij van zijne gevaarlijkste stellingen, is het z.g. Semiquietisme, dat door Fénélon voorgestaan, doch door Bossuet heftig bestreden werd.
