duitsch rechtsgeleerde, in 1785 te Rostock geb., werd aldaar, in 1810 gewoon hoogleeraar in de rechten. In 1815 ging hij in dezelfde betrekking naar Greifswald, in 1818 naar Koningsbergen, in 1819 naar Halle en in 1833 naar Göttingen, waar hij in 1843 overleed.
Zijn voornaamste geschriften zijn: Lehrbuch der jurist. Encyclopddie und Methodologie (Rost. 1807); Doctrina pandectarum seholamm in usum (3 dln. Halle, 4de uitg. 1838—40); Lehrbuch des Bandekienrechts (3 dln., 3de uitg. 1839—40).
