Het woord kranig voor: flink, een ferme indruk makend, klinkt ons als zuiver Nederlands in de oren. Nog geen eeuw geleden werd het in een letterkundig tijdschrift nog genoemd ‘een walgelijke ploert, een bastaard’.
Het is inderdaad een i9e-eeuwse ontlening aan het Franse woord crâne, dat uit het Latijnse crani-um: schedel afkomstig is. Wij ‘vertaalden’ cräne, dat omschreven wordt als ‘celui qui montre quelque-chose de tres décidé’, door kraan in de zin van: iemand die in zijn soort of onder zijn vakgenoten uitmunt en vormden toen van dit verhollandste Franse woord het bijvoeglijke naamwoord kranig. Zuiver op de graat is het woord dus inderdaad niet.
