Nederlandse landverhuizers, de algemene benaming voor de Nederlanders die sinds de zeventiende eeuw in Amerika hun heil hebben gezocht. Deze migratie kan in drie stromen worden verdeeld:
De eerste groep Hollanders verkaste in de zestiende en zeventiende eeuw naar Nieuw-Nederland, hoofdzakelijk om mee te eten uit de vergulden wic-ruif.
Een tweede en zeer belangrijke vlucht van Nederlanders richting Nieuwe Wereld vond plaats rond 1850. De belangrijkste reden om deze overstap te wagen was de onvrede met het godsdienstige klimaat in eigen land. Behalve veel rooms-katholieken, die onder meer in Wisconsin neerstreken, waren het vooral de zogenoemde Afgescheidenen, die elders hun ware in dit geval het gereformeerde geloof onbelemmerd en in vrijheid wilden belijden. Met name worden onder anderen genoemd de volgelingen van ds. H.P. Scholte, met als eindbestemming Pella, Iowa en een grote gemeenschap rond ds.
Van Raalte, die Michigan als vestigingsplaats koos. Met uitzondering van de ‘Pellenaren’ waren de meeste immigranten zeer arm en hadden ze weinig of geen opleiding genoten. Het aanpassingsproces verliep mede daardoor moeizaam en van integratie kwam voorlopig helemaal niets terecht. Deze als etnische minderheid beschouwde Hollandse bevolkingsgroepen werden door de Amerikanen gezien als een stel onopgevoede armoedzaaiers, vreemde snoeshanen die buitenissig waren gekleed en er rare gewoontes op na hielden. Bovendien spraken die Hollanders een taaltje waar men geen touw aan kon vastknopen.
Begin twintigste eeuw was er een volgende golf Nederlanders die inscheepte in de hoop de Amerikaanse droom te kunnen verwezenlijken. Deze ondernemende lieden, niet geremd door religieuze achtergronden of concrete zakelijke ambities, zochten het overzeese avontuur voornamelijk om hun kinderen een betere toekomst te bezorgen. Deze Nederlanders pasten zich vrij geruisloos aan aan het Amerikaanse doen en laten.
Deze aanpassing, maar ook die van de immigranten die eerder waren gearriveerd, werd nog versneld toen tijdens de Eerste Wereldoorlog alles wat naar Duitsland riekte, besmet werd verklaard. Omdat de meeste Amerikanen destijds ‘Dutch’ ook voor ‘Duits’ versleten, was het zaak voor de Nederlander zoveel mogelijk zijn ware komaf te verdoezelen en zich als ‘echte Amerikaan’ te gaan gedragen.
