(Fr.: liaison chimique; Du.: chemische Bindung; Eng.: Chemical bond), de aaneenschakeling van atomen tot moleculen en eventueel tot grotere aggregaten. Het onderscheid tussen ‘chemische wisselwerking’ (tussen atomen in één molecule) en ‘fysische krachten’ (tussen atomen of moleculen in een kristal) kan niet altijd volgehouden worden.
De volgende hoofdtypen chemische binding kunnen worden onderscheiden (hiertussen komen allerlei overgangsgevallen voor).
1. Ionbinding of heteropolaire binding waarbij de elementaire deeltjes ionen zijn die door coulombkrachten bijeengehouden worden. Voorbeelden: de meeste zouten.
2. Atoombinding, covalente binding, homopolaire binding of elektronenpaarbinding waarbij alle deelnemende atomen een deel van hun elektronen afstaan (de zgn. bindingselektronen), om aldus een molecule te bouwen met een nieuwe elektronenverdeling, waarin de kans om elektronen aan te treffen tussen de atomen relatief groot is. Voorbeelden: waterstof-, zuurstof- en organische moleculen, diamant.
Indien de elektronenlading niet volkomen gelijkmatig over een molecule (of een deel daarvan) verdeeld is, krijgt het molecule (of een groep in een molecule) een zekere polariteit, bijv. het watermolecule. Naarmate de polariteit toeneemt, komt men geleidelijk van dit bindingstype op de ionbinding, zodat deze beide typen gezien moeten worden als de uitersten van een heel scala van tussenvormen.
3. Metaalbinding waarbij de positieve metaalionen gefixeerde roosterplaatsen bezetten, terwijl de bindingselektronen zich min of meer vrij door het gehele metaalkristal kunnen bewegen (hetgeen o.a. het hoge elektrische geleidingsvermogen van de meeste metalen verklaart).
4. Vanderwaalsbinding, een meer ‘fysische’ binding tussen ongeladen moleculen en atomen, berustend op de relatief zwakke, doch universele vanderwaalskrachten. Voorts zie Binding; Waterstofbrug.