(Fr : oxydation chimique; Du.: chemisches oxydieren; Eng.: chemical oxidising), oppervlaktebehandeling van metalen waarbij een dunne oxidelaag wordt gevormd die kan dienen voor corrosiewering, passivering of voor decoratie. Bekend is het blauwen van staal (o.a. voor geweerlopen toegepast).
Door voorzichtige verhitting in de lucht ontstaat een ijzeroxidelaag van een zodanige dikte dat interferentie van licht een blauwe kleur veroorzaakt. Met dunnere lagen verkrijgt men een gele kleur; bij grotere laagdikten ziet men de eigen zwarte kleur van de oxidelaag.Chemisch zwarten van staal in geconcentreerde alkalische oplossingen met oxiderende toevoegingen veroorzaakt vrijwel geen maatverandering en geeft met een oliefilm enige corrosiewering. Zwart branden van staal vindt plaats door het te verhitten tot gloeihitte en het in hete toestand onder te dompelen in olie; dit wordt veel toegepast voor siersmeedwerk en voor bouten en moeren. Het geeft een redelijke corrosiewering.
Koper en messing worden chemisch gezwart door oxiderende baden, bijv. op basis van kopersulfaat en kaliumpermanganaat, waarbij een decoratieve zwarte oxidelaag ontstaat.
Het chemisch oxideren van aluminium is veel goedkoper dan het elektrochemisch oxideren of anodiseren. Bekende uitvoeringsvormen zijn böhmiteren, dat in kokend water plaatsvindt, en oxideren volgens het MBV-proces in een alkalische chromaathoudende vloeistof. Deze oxidelagen zijn enigszins grijs van kleur. Evenals anodiseerlagen kunnen ze met behulp van kleurstoffen worden ingekleurd. De, niet
fraaie, kleuren worden gebruikt voor herkenning van verschillende aluminiumlegeringen bijv. bij klinknagels in de vliegtuigbouw. Deze oxidelagen geven een goede verfhechting maar de corrosiewerende eigenschappen zijn gering.