Het olieachtige vocht dat uit het graf van Nicolaas vloeit, wordt manna, myron of mirre genoemd; de laatste twee woorden zijn afgeleid van ‘Myra’. Olie werd al in de voorchristelijke tijd in de landen rond de Middellandse Zee gebruikt voor lampen, voor het bereiden van voedsel en als geneesmiddel. In de Tenach (Oude Testament) heeft olie een godsdienstige betekenis: het zou een helende en afwerende kracht hebben. Later werd dit geloof in de katholieke kerk overgenomen: gewijde olie geeft gezondheid, verdrijft duivels en geneest krankzinnigen.
Het sacrament van het laatste oliesel troost de ernstig zieke. Volgens sommigen sijpelt het vocht uit de botten van Sint-Nicolaas; anderen zeggen dat het uit het marmer in het graf voortkomt. Volgens de vita van Michaël brengt het ‘onheil voor vijandige en schadelijke machten, maar reddende en ongeluk afwerende genezing ter ere van Christus’. Het zou ook nu nog een geneeskrachtige en heilzame werking hebben: helpen bij kiespijn, gewrichtsontstekingen, spit, verlies van gezichts-, gehoor- en spraakvermogen, voorts ribbreuken helen en bovendien levenskracht schenken aan stervenden.
Om de genezende kracht te ervaren moet de zieke de vloeistof drinken of op het zieke lichaamsdeel sprenkelen.Nog steeds wordt elk jaar op 9 mei ca. 50-500 ml vocht opgevangen. Jaarlijks worden ca. 20.000 flesjes gevuld met water en een druppel myron verkocht. In 1925 wees een wetenschappelijke analyse door het chemisch laboratorium van de universiteit van Bari uit dat het om zuiver gedestilleerd water ging. Dit is opmerkelijk: al bevond het water zich rond de botten, het bleef dus toch zuiver!
Cioffari o.p.,1997, 2008.
