Wie zijn beste beentje voorzet, spant zich bij zijn verrichtingen tot het uiterste in, in de hoop op anderen een goede indruk te maken. Dit beste beentje is het rechterbeen, zo dicteert ons het bijgeloof, en daarom ook werd het in vroeger tijd als onvoorzichtig beschouwd een huis of een kamer op de linkervoet binnen te gaan.
Zegt men van iemand die humeurig is, dat hij met het verkeerde been uit bed is gestapt, dan impliceert dit dat hij het linkerbeen het eerst naar buiten heeft gestoken. Ten aanzien van het bijgeloof van onze voorouders lezen we in Volksboeken en Volkssprookjes van dr. G. D. J. Schotel (1807-1892),predikant en cultuurhistoricus, het volgende:‘Gelijk de Duitschers, waren onze vaderen, en vooral het onbeschaafde publiek en de land- en zeelieden zeer bijgelovig. Zij letten op alles van des morgens vroeg tot des avonds laat. Het ontmoeten van een oude vrouw of een zwarten hond, wanneer zij het huis verlieten, kon hen van schrik doen terugkeeren en alle werk doen staken; (. . .) Op het omvallen van een zoutvat, liggen van een mes, het getal gasten aan tafel, het plaatsen van schoenen voor, het stappen en liggen in het bed, werd acht geslagen.’ (Vaderlandsche Volksboeken en Volkssprookjes, herdruk 1973, deel 2, blz. 295).
