basílicum (znw.), - van Gr. basilĭkos (van basileus, koning), koninklijk: koninklijk kruid, koningskruid. De naam zinspeelt op de geneeskrachtige eigenschappen. Vgl. Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 206: “Plinius schrijft dat Basilicom ingenomen der maghen seer goet ende bequaem es, ende dat hy met azijn gedroncken die winden verdrijft endĕ dat ripsemen ende opworpen van der maghen stilt, ende die vrine doet lossen, ende mits dyen goet es den watersughtigen ende die de geelsucht hebben.
Die medecyns dezer tyt scrijven den Basilicom toe, dat hy het herte ende thooft sterckt, blijscap ende vrolickheyt maeckt, goet es alle swaere melancoluese menschen ende, {p. 58} met wijn ingenomen den verouderden hoest gheneest. . . . Basilicom met azijn ghewreven ende voor die nuese ghehouwen brengt dieghene die in onmacht zijn weder om tot huer selven. Ende tsaet daer af gheroken doet den mensche niesen.”
