De geslachtsnaam Nymphoides wil zeggen, gelijkende (oides) op een nymphaea. Omdat de bladeren gelijkenis vertonen met die van de Waterlelie.
De bladeren mogen dan gelijken op die van de Waterlelie, de bloemen, wat de vorm betreft, allerminst; ook niet in de bloemkleur, want deze is geel. Aan elkaar verwant zijn zij evenmin, want de Watergentiaan behoort tot de Watergentiaanachtigen, terwijl de Waterlelie tot de Waterlelieachtigen behoort.
In Frankrijk spreekt men dan ook van Valse waterlelie of Faux nenuphar.Het is een plant van de laagvlakte van Midden- en Zuid-Europa en ze komt in het noorden van dit werelddeel niet voor. De in Denemarken voorkomende exemplaren zijn daar indertijd ingevoerd. Het is een zoutmijdende plant, vandaar dat men haar slechts in zoet water aantreft, waar ze wel gedijen wil. In zilt of brak water zal men tevergeefs naar haar zoeken.
De overeenkomst in bladvorm deed namen ontstaan als Gele waterlelie, Kleine gele waterlelie en Kleine gele plompen. Deze laatste naam komen we ook bij Dodonaeus tegen als Cleyne geele plompen. De Friese naam Bearzebledden duidt erop dat de plant in water voorkomt, waarin zich ook baarzen ophouden. De voor Grouw (Fr.) genoteerde naam Kleine kannetjes kreeg zij, volgens ons, ter onderscheiding van Witte kannetjes waarmede daar de Witte waterlelie werd aangeduid. De vrucht van deze laatste heeft een kruiktot kanvormige gedaante. De plant werd weinig in de volksgeneeskunst aangewend. De wetenschappelijke soortnaam peltata: schildvormig, kreeg de plant omdat de bladsteel het bijna cirkelvormige blad in het midden ondersteunt.
