De scheiding-individuatie fase of het proces komt tegemoet aan de behoefte van het kind om los van het moederobject te functioneren, weliswaar in haar aanwezigheid en gesteund door haar emotionele beschikbaarheid.
Het kind realiseert zich echter in toenemende mate een object te zijn los van moeder en daarmee komen processen als internalisatie, identificatie en splitsen tot ontwikkeling, om daarmee de intense separatieangsten controleerbaar en hanteerbaar te maken.
Het innerlijk leven van het kind, dat leeg was, zonder innerlijke objecten, wordt meer en meer gedifferentieerd en in toenemende mate 'bevolkt' door geïnternaliseerde (deel)objecten. In de normale ontwikkeling ontstaat objectconstantie (het vermogen een extern object innerlijk te representeren voor wat betreft zijn positieve als negatieve aspecten).
